Tadeusz Makowski (1882-1932) uczył się malarstwa w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u profesorów Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera. W czasie studiów był związany z krakowskim kabaretem „Zielony Balonik”, dla którego wykonywał kukiełki. Po roku 1908 wyjechał do Paryża w celu kontynuowania studiów malarskich. Planował roczny pobyt, lecz pozostał we Francji do końca życia, stając się jedną z ważnych postaci  polskiego środowiska artystycznego w Paryżu.  Jego pierwsze  prace paryskie wykazywały wpływ fresków Pierre’a Puvis de Chavannes’a. W latach 1911-1913 powstały kompozycje inspirowane kubizmem. Później, w związku z  częstymi pobytami artysty w Bretanii, pojawiły się sceny z życia wiejskiego i krajobrazy, nawiązujące stylistycznie do obrazów Pietera Bruegla Starszego. W latach dwudziestych inspirowała Makowskiego twórczość „malarzy niedzielnych” i Henri Rousseau – Celnika. Ulubionym tematem artysty stały się wówczas dzieci. Sceny rodzajowe z ich udziałem oraz portrety małych modeli określiły z czasem rozpoznawalny styl artysty. Twórczość Makowskiego cechował ogromny ładunek emocjonalny włożony zarówno w temat przedstawienia jak i w zagadnienia  stylistyczno-warsztatowe. Namalowanie obrazu prawie zawsze poprzedzały szkice rysunkowe i malarskie, które dziś traktuje się jako pełnowartościowe dzieła sztuki. Artysta zajmował się także grafiką, głównie drzeworytem i litografią.
  Makowski kojarzony dziś głównie z przedstawieniami dzieci przeszedł długą drogę artystyczną i wiele zmian w swojej twórczości nim wykształcił własny i niepowtarzalny styl. Obrazy w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie dobrze ukazują dojrzały okres twórczości malarza. 

Światosław Lenartowicz

Lista obiektów tego autora:
Dwaj mali przyjaciele • Dzieci • W pracowni • Koszyk z kwiatami • Autoportret • Mała Gioconda – Angelina • Jaskółki • Muzykanci (Trzej muzykanci) • Martwa natura z kawonem i winogronami • Kwiaty polne