wymiary: 100x120
oznaczenie autorskie: Sygn. p.d.: Lenica; na odwrocie napis: A LENICA / 1964 / „ZAGUBIONY FOTOS”
opis: Alfred Lenica, jedyny „warszawiak” w Grupie Krakowskiej, podkreślał często, że jego głównym dążeniem jest znalezienie w malarstwie wyrazu dla przeżyć i emocji, które są najbardziej nieuchwytne i trudne do zdefiniowania. Dostrzegał podobieństwo malarstwa i muzyki, która także była jego życiową pasją. Tworzył obrazy tak, jak komponuje się muzykę, pod wpływem impulsu, natchnienia, potrzeby czy wręcz konieczności notacji wizji narzucanej przez wyobraźnię. Jego dzieła niczego określonego nie przedstawiają, ale podobnie jak muzyka rządzą się logiką kompozycji oraz mogą nasuwać treści i wywoływać nastroje.
Artysta stosował metodę swobodnego zapisu, określoną właściwościami stosowanej techniki i kontrolowaną jedynie przez intuicję. Kreował kaligraficzne znaki z dalekimi aluzjami figuralnymi, rzucone na jasne tło, pełne światła i lekkości, to znów bezkształtne formy uszeregowane w kadencje i poddane swoistemu rytmowi, albo – jak w Zagubionym fotosie – skłębione, zagęszczone skupiska plam, linii i niczego nieprzypominających przedmiotów, zatopionych w płynnej strukturze mięsistej farby. Tytuły jego dzieł, czasem lirycznych, czasem dramatycznych w wyrazie, ukierunkowują wyobraźnię widza. Zagubiony fotos kojarzy się z zamętem i zdenerwowaniem. Gęsto wypełniona powierzchnia obrazu wywołuje efekt emocjonalnego napięcia chaosem form, nasuwając myśl o gorączkowym szukaniu czegoś istotnego w niepoliczonym zbiorze nagromadzonych przedmiotów.
Anna Budzałek
Wacława Milewska
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: Grupa Krakowska >>>