Lata trzydzieste w twórczości Blondera to okres artystycznych poszukiwań. Malarza fascynowały w tym czasie różne prądy i idee. Jako student filii krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu, kierowanej przez Józefa Pankiewicza, ulegał wpływom postimpresjonizmu, ale zwracał się też ku zdobyczom kubizmu, ekspresjonizmu i abstrakcji.

Kompozycja zatytułowana Postacie zbudowana została z drobnych, przenikających się antropomorficznych form, sprowadzonych do znaku, powtarzanego motywu, który szczelnie wypełnia pole obrazu. Nie ma tu punktu centralnego. W każdym miejscu może zostać przerwana albo kontynuowana do nieskończoności. Przestrzeń, sprowadzona do dwóch wymiarów płótna, traktowana jest w sposób ciągły, co dodatkowo podkreśla spiętrzenie planów kompozycyjnych. Całość zespala jeszcze kolor – nieefektowny, zbrudzony, ziemisty, niemal pozbawiony barwnych akcentów. Taki sposób operowania elementami kompozycji i traktowania powierzchni obrazu przywołuje na myśl zasady teorii unizmu, opracowanej u schyłku lat dwudziestych przez Władysława Strzemińskiego i Katarzynę Kobro.  

Anna Budzałek 

Wacława Milewska